این ورزشگاه بیشتر میدان بازی‌ای محتاج به تعمیرات اساسی بود که در حاشیه شهری متأثر از دوران پس از صنعتی‌شدن قرار داشت. مد‌چستر (مد در انگلیسی یعنی دیوانه) نام رایج‌تر تیم صاحب ورزشگاه اولدترافورد بود. رایان گیگز، 20سال پیش فوتبالش را در این شرایط شروع کرد. نوجوان 17ساله‌ای که لباس تیم به تنش زار می‌زد 2مارس1991 نخستین باختش را در نخستین بازی‌اش برای شیاطین سرخ تجربه کرد؛ منچستر صفر- اورتون 2. اما مثل امروز کسی از این شکست خانگی چندان تعجب نکرد؛ یونایتد 7 بازی را بدون پیروزی تمام کرده بود و اصلا شکست خانگی چیز غریبی نبود. و همان‌قدر که شکست عادی بود، قهرمانی هم دور از دسترس؛ منچستر تقریبا یک‌چهارم قرن بود که قهرمان انگلیس نشده بود.
گیگز بازی‌اش را در منچستریونایتدی که ما حالا می‌شناسیم شروع نکرد. او از آن بازی اول به جز زخمی که روی زانویش ایجاد شد و تا سال‌ها بعد جایش باقی مانده بود، فریادهای الکس فرگوسن را در رختکن به‌خوبی به یاد دارد. اما 20سال از آن شکست خانگی گذشته است و گیگز حالا در یک منچستریونایتد دیگر توپ می‌زند. با این حال او، همان‌طور که از شخصیتش بر می‌آید چندان اهل های‌وهوی نیست. وقتی که صحبت از نصب مجسمه او در ورزشگاه بسیار مدرن اولدترافورد می‌شود، در کمال تعجب می‌گوید: «یک مجسمه؟ من واقعا چیزی در این باره نمی‌دانم». آن پسر لاغر حالا 37ساله است و کمی موهای دور سرش خاکستری شده‌اند. این موهای خاکستری، بازنشستگی را هم در پی خود خواهند داشت؛ شاید چیزی حدود 15ماه دیگر و گیگز این بار از این موضوع کمی نگران است؛ «3 یا 4سال پیش نگران نبودم اما حالا هستم. به این فکر می‌کنم که چه کار باید بکنم.»
مربیگری یکی از گزینه‌هاست. سفیر باشگاه‌شدن هم چیزی است که یونایتد با گرمی از آن استقبال خواهد کرد. اما این موضوع قطعی است که گیگز بخشی از موجودیت اولدترافورد خواهد شد. پسران واقعا بااستعداد زیادی به اولدترافورد آمده‌اند و رفته‌‌اند اما هیچ‌کدامشان 20سال دوام نیاورده‌اند. هیچ‌کس به اندازه گیگز بازی نکرده است و هیچ‌کس مانند او تقریبا به‌طور مداوم در اوج نبوده است. این چیزی نیست که گیگز یا هر کس دیگری به‌راحتی از کنار آن بگذرد؛ «20سال؛ من واقعا احساس افتخار می‌کنم.»
سؤالی که همیشه این‌روزها از گیگز پرسیده می‌شود این است: راز این تداوم کار چیست؟ عوامل زیادی در پاسخ این سؤال مطرح می‌شوند اما خود او می‌گوید: «اول از همه چیزی است که با آن متولد شده‌اید؛ ژنتیک. بعد از آن مربوط به این است که چطور زندگی درستی داشته باشید».
و پیداکردن زندگی درست در یک باشگاه شناخته‌شده چندان کار ساده‌ای نیست. وقتی که او به منچستریونایتد آمد، فکر می‌کرد که زندگی خصوصی‌اش مورد تهاجم قرار گرفته است. روزنامه‌ها یک هفته تمام به زندگی خصوصی او، خانواده پدرش و جدایی پدر و مادرش پرداختند؛ چیزی که گیگز اصلا دوست نداشت؛ «واقعا... من این موضوع را دوست نداشتم».
او حتی حالا هم از آن زندگی درست فاصله نگرفته است؛ اینکه ریو فردیناند در سایت شخصی‌اش به حدود 600هزار طرفدارش می‌گوید که صبحانه چه خورده است، موضوع قابل درکی برای گیگز نیست؛ «درکش نمی‌کنم. واقعا نمی‌توانم درک کنم.» و واقعا هم از او بعید نیست که این موضوع را درک نکند؛ ستاره‌ای که دست‌کم در دنیای فوتبال کاملا شناخته‌شدهاست، برای مصاحبه یک پیراهن و یک شلوار معمولی پوشیده است. اما این مرد ساده‌پوش، کسی است که به رکورد تعداد بازی‌های بابی چارلتون افسانه‌ای در منچستریونایتد(606 بازی در لیگ) رسیده است. البته او در مجموع بازی‌ها ( با احتساب بازی‌های اروپایی و دیگر رقابت‌ها) حتی از بابی چارلتون هم بیشتر برای یونایتد بازی کرده است. خود گیگز می‌گوید: « ابتدا تنها شوق رسیدن به ترکیب اصلی و ماندن در آن است. شاید برخی بازیکنان علاقه خود را از دست بدهند که البته دوستان من هرگز این‌طور نبوده‌اند. شما پیرتر می‌شوید اما اشتیاق هنوز وجود دارد و شما از آن لذت می‌برید». و به نکته جالبی اشاره می‌کند؛ «من برای ولز هم بازی کرده‌ام و تفاوت بازی برای ولز و یونایتد را می‌دانم. بازی‌کردن وقتی که کیفیت زیادی در تیمتان هست راحت است. باور کنید. شاید در غیراین صورت 3 یا 4 سال پیش کارم را تمام می‌کردم.»
در کنار کیفیتی که در تیم گیگز به اندازه کافی وجود دارد، داشتن انگیزه هم برای ادامه کار تا به اینجا بسیار مهم است. او می‌گوید:
« پیروزی چیزی است که هرگز فراموش نمی‌شود و گاهی که از دست می‌رود، می‌تواند انگیزه زیادی به انسان بدهد. «برای مثال سال پیش چلسی قهرمان دوجانبه شد. این موضوع واقعا شما را تکان می‌دهد. نمی‌خواهید یک بار دیگر اتفاق بیفتد. نمی‌خواهید احساسی را که تابستان پیش داشته‌اید دوباره داشته باشید و بیشتر دوست دارید به سال قبل از آن فکر کنید که قهرمان شده‌اید. به این ناکامی‌ها به همان اندازه فکر می‌کنید که به چیزهایی که به دست آورده‌اید».
این چیزی است که در میان هم‌نسلان گیگز مشترک است و بر خلاف بازیکنان جوان که اهمیت کمی به آن می‌دهند، همیشه همراه گیگز می‌ماند؛ «این خاطرات با شما می‌مانند. به تعطیلات می‌روید تا استراحت کنید و با بچه‌هایتان خوش بگذرانید و وقتی که در ساحل قدم می‌زنید، یکباره به یاد آنها می‌افتید. واقعا اذیت می‌شوید. شما در تعطیلات هستید اما اذیت می‌شوید.»
و بدترین خاطره او کدام بوده است؟ «اولین فصلی که بازیکن اصلی بودم و قهرمانی را به لیدز دادیم. آن لحظه دردناک هرگز فراموش نمی‌شود.» و خاطره بد بعدی شکست از بارسلونا در فینال لیگ قهرمانان در سال2009؛ «در اتوبوس بیرون استادیوم به خیلی چیزها فکر می‌کنید. می‌دانید که شخصا خوب بازی نکرده‌اید و تیم هم خوب نبوده است. آخرین بازی فصل است و راه بازگشتی نیست اما شماخراب کرده‌اید. ما اصلا خوب نبودیم و این بدترین چیز است. در یونایتد افتخار ما این است که وقتی یک گل می‌خوریم، واکنش نشان می‌دهیم اما آن شب این کار را نکردیم».
و تازه گیگز که به‌سختی می‌تواند آن لحظه تلخ را در اتوبوس فراموش کند، کسی است که 2مدال قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا دارد. البته خودش می‌گوید به‌تازگی آنها را در یکی از کشوها زیر لباس‌های استفاده‌نشده پیدا کرده است؛ 2مدال لیگ قهرمانان و چند نشان قهرمانی در لیگ برتر که فکر می‌کرده همه را به موزه باشگاه داده است. البته او نسبت به همه هدایایش این‌چنین بی‌تفاوت نیست و در حالی که چشمانش برق می‌زنند می‌گوید: «شب قهرمانی لیگ قهرمانان در مسکو(پیروزی مقابل چلسی)، بابی به من یک ساعت هدیه داد».
در تمام این سال‌ها حالا گیگز مسن‌تر و عاقل شده و یکی از چهره‌های محبوب اولدترافورد است. شمار مدال‌هایی که او با یونایتد برده، خیره‌کننده است (48مدال). سبک بازی او هم واقعا در اولدترافورد در تمام این سال‌ها دوست‌داشتنی بوده است.
او با توجه به سال‌ها حضور در اولدترافورد، خود را در مقامی می‌بیند که بتواند پاسخ صحبت‌های دیدیه دشان، سرمربی مارسی را بدهد. دشان که تیمش در لیگ قهرمانان در بازی رفت با منچستریونایتد بدون گل مساوی کرد، پیش از بازی گفته بود که یونایتد دیگر آن «فانتری» همیشگی را در بازی‌هایش ندارد. گیگز در این باره می‌گوید: «از وقتی که کریستیانو (رونالدو) و کارلوس (توز) را
از دست دادیم که بازیکنان بزرگی بودند،مردم مرتب به این موضوع اشاره می‌کنند. اما ما هنوز در وضعیت خوبی هستیم. در صدر لیگ برتر هستیم، همچنان در لیگ قهرمانان هستیم و در جام حذفی هم حضور داریم».
و دوباره صحبت به بازی با اورتون که 20سال پیش شروعی بر اسطوره گیگز در یونایتد بود بازمی‌گردد. گاردین در آن موقع درباره بازی نوشت: «یک بازی واقعا از ابتدا تا انتها بی‌جان. منچستریونایتد برای بیست‌وچهارمین فصل متوالی، امیدهایش را برای قهرمانی از دست داد». در گزارشی که گاردین در آن سال نوشت، تعویض گیگز در دقیقه35 با دنیس اروین مصدوم، نکته خاصی نبود که بتوان به آن اشاره خاصی کرد اما آمدن آن پسرک نحیف به میدان، شروع دوران بازیکنی بود که منچستریونایتد پیراهنش را با افتخار بر تن او می‌بیند.
